A estas alturas dou por seguro que todo o mundo sabe de que vai o artigo de hoxe. Pero, por se non fose así, explícoo brevemente. Lalachus presentou, xunto a Broncano, as Badaladas na RTVE. Mentres se despedía, tras as uvas, mostrou á cámara unha estampiña na que víase a famosa vaquiña do popular xogo Grand Prix, a modo de Sacro Corazón de Xesús. Non houbo ningunha alusión á igrexa, non percibín ánimo de burla cara ao cristianismo, nin sequera sutil. Vin, como tantas outras veces, usar un elemento da iconografía da fe cristiá para simbolizar a gran veneración sentida por alguén ou algo. Igual que cando se pon un halo de santidade sobre a cabeza dunha persoa –vinos en deportistas, políticos, cantantes e ata con narcotraficantes–.
Creo que só unha vez na miña vida puiden ofender o sentimento cristián con intención. Tiña catro ou cinco anos, non máis. A miña nai deitoume, como cada día, para que botase a sesta. Como cada día, eu resistinme, quizais máis ese día. Cansa da miña rebeldía, a miña nai díxome que Xesús, o home no crucifixo que había sobre o cabeceiro da cama, estaba a mirarme, e que se me levantaba sen durmir castigaríame implacablemente. Recoñezo que meteume o medo no corpo e durante un bo intre permanecín inmóbil e en silencio. Pero fun armándome de valor e lentamente saín da cama. Paseniñamente achegueime á porta entreaberta, e unha vez alí, aliviado por librarme do castigo divino, vireime, e mirando ao crucifixo berrei: “Cajallón, cajallón, cajallón!” –versión con gheada da palabra cagallón–. Tres veces, como as que negou Pedro ao Señor. Tanto riu a miña nai, que estaba alén da porta observándoo todo, que ese día, só ese, deixoume sen sesta.
Non son dos que actúan co ánimo de ofender, nin sequera de molestar. Non vexo ningún beneficio en incomodar a alguén porque si. Pero tampouco son dos que se ofenden, nin sequera moléstanse, por un afástate que mollas. Menos aínda se non aprecio nos demais o ánimo de amolar e, ademais, a suposta ofensa redúcese a manipulación de imaxes, humor por medio. Os símbolos teñen a súa importancia, pero non son con eles cos que realmente che feren, rouban, explotan, destrúen, abandonan, golpean, matan, asfixian, oprimen, marxinan, censuran, silencian…, tampouco é con símbolos co que se abusa sexualmente e se viola, como fixeron no noso país centos e centos de membros do clero cristián con miles e miles de persoas, a maioría menores de idade, durante tantos anos de aparente impunidade.
Ben farían Hazte Oír e Abogados Cristianos preocupándose do importante, en lugar de facer o ridículo denunciando a ocorrencia de Lalachus como un “posible delito de odio e contra os sentimentos relixiosos”. Si, é posible que ela se equivocase, pero non por mostrar divertida esa estampiña, senón por non ensinar unha coa foto dalgún dos pederastas da igrexa católica do noso país, lembrándonos que se ocorreu tantas veces, pode seguir ocorrendo. Mellor iríanos a todos se quen actúa supostamente na defensa dos símbolos e intereses da igrexa católica se preocupasen do horror e non do humor.
