Levo 38 anos, os mesmos que cumprín de casado, investigando un sorprendente manuscrito, escrito en lingua neolatina, do que é autora unha monxa galega, que profesou no convento de Santa Clara de Pontevedra no ano 1566. Ten unha portada a dúas tintas na que aparece o título da obra, Meditationes de vera Philosophia, e o nome da súa autora que se identifica como Sor María Pereira de Quiroga.
Teño as miñas sospeitas, despois de ler no Arquivo Histórico Nacional de Chile un documento do Padre Gamboa, confesor e guieiro espiritual de don Rodrigo de Quiroga, afamado militar de orixe galega que acompañou a Valdivia na conquista de Chile, alcalde de Santiago e gobernador en dúas ocasións de Chile, de que Sor Mª Pereira podería ser unha filla ilexítima de don Rodrigo.
Conta o Padre Gamboa que don Rodrigo de Quiroga pasou os últimos días do mes de febreiro de 1580, agonizando no seu leito de dor, e que foi chamado en varias ocasións para escoitar en confesión a don Rodrigo, necesitado de poñerse a ben con Deus. Soubo daquela que este prócer galego en Chile tivera, ademais dunha filla mestiza, anterior ao seu matrimonio con dona Inés Suárez, a outrora amante de Valdivia, unha filla ilexítima que mandou como noviza a un convento de monxas de Pontevedra, descrito no documento como “refuxio das fillas solteiras da nobreza galega”.
Sexan certas ou non a miñas sospeitas, do que non hai dúbida é de que escribiu unha obra de filosofía que ten como tema central a demostración da existencia de Deus, asunto amplamente tratado pola filosofía medieval, así como unha manchea de reflexións sobre a natureza do coñecemento humano, as sensacións e a corporalidade, que recorda á filosofía cartesiana. Iso por non falar do moito que se parece o título da obra de Sor Mª Pereira de Quiroga coa que Descartes publicou en 1641 como Meditationes de prima Philosophia. ¿Leu Renato Descartes o libro da monxa galega? É difícil. Pero sigo investigando porque o filósofo moderno tivo, cando quedou orfo, unha ama de cría de Lérez.
